Στην ουσία, αντανακλά την ιδεολογική, πολιτισμική και πολιτική συγκρότηση μιας χώρας.

Εξάλλου, το μέτρο πολιτισμού μιας χώρας είναι ο δείκτης ταλαιπωρίας του πολίτη.

Γιατί, λοιπόν, συνάδελφοι, σήμερα γίνεται τόση συζήτηση για το σύστημα υγείας και την κρίση του, αφού και περισσότερες γνώσεις έχουμε γύρω από αυτό το θέμα, αλλά και θεραπευτικές και φαρμακευτικές γνώσεις υπάρχουν περισσότερες;

Πολλοί λόγοι (όπως η πρόοδος στην ιατρική επιστήμη, στην τεχνολογία, στα φάρμακα), αλλά κυρίως οι δημογραφικοί παράγοντες, αλλάζουν τα συνταξιοδοτικά δεδομένα.

Στην Ευρώπη, μέχρι το 2050, αναμένεται αύξηση των Ευρωπαίων με ηλικία άνω των 65 ετών κατά 70% και κατά 170% εκείνων άνω των 80 ετών. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι οι προκλήσεις για την προσαρμογή των συστημάτων υγείας στα νέα δεδομένα που δημιουργεί η γήρανση του πληθυσμού είναι μεγάλες και αυτό με τη σειρά του σημαίνει πως θα χρειάζονται ολοένα πιο αποτελεσματικές φροντίδες υγείας, πιο δαπανηρές, παίρνοντας υπόψη ότι οι ασθενείς θα γίνονται και πιο απαιτητικοί.

Στην πατρίδα μας, αν και η οικογένεια αναλαμβάνει ουσιαστικό ρόλο στη φροντίδα των ηλικιωμένων, όλοι μας πιστεύω πως κάποια στιγμή στη ζωή μας θα χρειαστούμε φροντίδα, ώστε να παραμείνουμε σωματικά και πνευματικά υγιείς και να μην αποτελούμε βάρος στους άλλους, χωρίς λόγο.

Και εδώ ακριβώς έρχεται να φανεί η αναγκαιότητα ύπαρξης και λειτουργίας των φορέων κοινωνικής αλληλεγγύης.

Επομένως, η λύση στο πρόβλημα βρίσκεται στο τρίπτυχο: ΠΟΙΟΤΗΤΑ-ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑ-ΚΟΣΤΟΣ.

Το νομοσχέδιο που σήμερα συζητούμε, επιχειρεί να ανασυγκροτήσει το σύστημα κοινωνικής φροντίδας και υγείας, με στόχο και σκοπό η απόδοση υπηρεσιών να είναι καλύτερη, σύγχρονη, για το όφελος του κάθε πολίτη (ΠΟΙΟΤΗΤΑ), αξιοποιώντας καλύτερα τις υποδομές και το ανθρώπινο δυναμικό και βεβαίως διασφαλίζοντας τις αρχές της διαφάνειας και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όσων διαβιούν στα κέντρα κοινωνικήμιας στοχευμενης δρασης.ΑΣΙΜΟΤΗΤΑ)ς φροντίδας και αποκατάστασης (ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΟΤΗΤΑ), περιορίζοντας, παράλληλα, όσο είναι δυνατόν, τη σπατάλη, υπέρ μιας στοχευμένης δράσης (ΚΟΣΤΟΣ).

Η κοινωνική φροντίδα αποτελεί, ή μάλλον πρέπει να αποτελεί, ευθύνη της πολιτείας, να παρέχεται από τις υπηρεσίες χωρίς διακρίσεις, ανάλογα με τις προσωπικές, οικογενειακές, οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες των ατόμων, μιας και αυτή αποσκοπεί στο να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ισότιμης συμμετοχής των ατόμων στα προγράμματα πρόληψης και αποκατάστασης, ώστε να εξασφαλίζει ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης.

Είναι γεγονός, δυστυχώς, ότι, όσον αφορά στην «κοινωνική αλληλεγγύη» που οι πολίτες αναπτύσσουν ώστε να υποστηρίξουν συνανθρώπους τους που το έχουν ανάγκη με την εθελοντική προσφορά και τις κοινωφελείς δραστηριότητες, είναι δυσάρεστα τα δεδομένα για τη χώρα μας. Και αυτό γιατί οι πρόσφατες μελέτες του prosperity index του 2010 την κατατάσσουν στην 100^ή θέση στην παγκόσμια κατάταξη, μεταξύ 110 χωρών.

Το index είναι ένα παγκόσμιο εργαλείο αξιολόγησης του πλούτου, αλλά και του επιπέδου ζωής και ευτυχίας των λαών, με 8 δείκτες. Στους άλλους 7, τα δεδομένα για τη χώρα μας έχουν ως εξής:

- οικονομία = 41^η

- επιχειρηματικότητα = 35^η

- παιδεία = 21^η

- υγεία = 22^η

- ασφάλεια = 31^η

- διακυβέρνηση = 46^η

- ατομικές ελευθερίες = 86^η.

Άρα, υπάρχει ακόμη ένας λόγος η προτεινόμενη ανασυγκρότηση των φορέων κοινωνικής αλληλεγγύης και αποκατάστασης να συμβάλει ώστε το συνολικό σύστημα να γίνει εξορθολογισμένο, περισσότερο λειτουργικό, αξιοποιώντας κάθε είδους υποδομές, εξασφαλίζοντας πρόσβαση σε κάθε πολίτη που το έχει ανάγκη.

Η συγχώνευση κάτω από συγκεκριμένα κριτήρια διασφαλίζει την οικονομική βιωσιμότητα και τη γεωγραφική κάλυψη, καθώς και η διασύνδεση με το ΕΣΥ εξασφαλίζει και τη λειτουργική και την ποιοτική αναβάθμιση.

Ακόμη, με τη δημιουργία του Εθνικού Συστήματος Φυσικής και Ιατρικής Αποκατάστασης και με την ένταξη Μονάδων Κοινωνικής Φροντίδας δημιουργείται ένα σύγχρονο σύστημα αποκατάστασης σε όλη τη χώρα.

Όσον αφορά στην αναδιάρθρωση του ΕΣΥ, είναι γεγονός ότι οι κύριες αδυναμίες που παρουσιάζει είναι η απίστευτη σπατάλη, τα φαινόμενα διαφθοράς, καθώς επίσης και πολλές φορές οι ανεξέλεγκτες διοικητικές αποφάσεις. Τα τελευταία, βέβαια, 2 χρόνια έγιναν πολλά βήματα προς την αντιμετώπιση αυτών των φαινομένων, όμως ακόμη χρειάζονται να γίνουν πολλά, ώστε και η σπατάλη να περιοριστεί ριζικά, αλλά και η διαφάνεια και η αξιοκρατία να ενισχυθούν, διατηρώντας, όμως, πάντα ένα καλό επίπεδο παροχής υπηρεσιών υγείας, συνδυασμένο με μια άνετη προσβασιμότητα των πολιτών.

Αυτό σημαίνει πως χρειάζεται ένας ισχυρός μηχανισμός ελέγχου των δαπανών, είτε αυτές έχουν να κάνουν με τις δραστηριότητες είτε με τις προμήθειες.

Ακόμη, η αμείλικτη αντιμετώπιση και τιμωρία φαινομένων διαφθοράς πρέπει να είναι στις προτεραιότητες της κάθε διοίκησης.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να πω ότι κάθε άνθρωπος, όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες που ζει, έχει δικαίωμα να διεκδικεί καλύτερη ποιότητα ζωής, πόσο μάλλον τα άτομα των φορέων κοινωνικής αλληλεγγύης και των κέντρων αποκατάστασης. Τα άτομα αυτά έχουν το δικαίωμα να διεκδικήσουν όχι μόνο τη συμμετοχή τους στην κοινωνική και οικογενειακή ζωή, αλλά, γιατί όχι, και στην εργασία, που σημαίνει ότι οι φορείς αυτοί της αλληλεγγύης και αποκατάστασης, πέρα από την κλινική τους διάσταση, ενέχουν και εξίσου σημαντική κοινωνική διάσταση.

Το σημερινό νομοσχέδιο, με τις αλλαγές, τις προτάσεις και τις διατάξεις του, μπορεί να βοηθήσει σημαντικά στην αναβάθμιση της ποιότητας των υπηρεσιών υγείας και του ΕΣΥ, καθώς επίσης και των φορέων κοινωνικής αλληλεγγύης και των κέντρων αποκατάστα