Οι πλέον ευάλωτοι είναι οι ηλικιωμένοι και όσοι ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου, δηλαδή οι καρδιοπαθείς, οι διαβητικοί, οι νεφροπαθείς, οι καρκινοπαθείς, οι ανοσοκατεσταλμένοι, όλοι αυτοί που σε σημαντικό βαθμό το να μη νοσήσουν εξαρτάται από όλους εμάς τους υπόλοιπους. Έτσι, αναλαμβάνοντας την ευθύνη ο καθένας μας να μείνει στο σπίτι, όταν δεν αισθάνεται καλά, προστατεύει και τους άλλους.
Είναι αλήθεια, πως με την πανδημία του κορωνοϊού πολλά άλλαξαν στη ζωή μας, συνήθειες αλλά και σημαντικά πράγματα στην καθημερινότητά μας και στον οικογενειακό μας προγραμματισμό. Καλούμαστε να αλλάξουμε και να «ξεχάσουμε» όσα ξέραμε. Ο δρόμος που καλούμαστε να διανύσουμε θα είναι μακρύς, πιθανώς μέχρι τέλη Απρίλη με αρχές Μαΐου και χρειάζεται ψυχραιμία στον «πόλεμο» που καθημερινά θα δίνουμε όλοι, χωρίς ίχνος εφησυχασμού, αδιαφορίας και κοινωνικού κυνισμού.
Υπάρχει μία κόκκινη γραμμή που όλοι μας, υπακούοντας στις οδηγίες των ειδικών επιστημόνων, με προσήλωση και υπεύθυνη στάση, οφείλουμε να σεβαστούμε.
Επειδή πολλά ανεύθυνα λέγονται, να ξεκαθαρίσουμε ότι ο ιός δεν ταξιδεύει στον αέρα αλλά μεταδίδεται με αεροσταγονίδια. Οι κορωνοϊοί μπορούν να επιβιώσουν πάνω σε γυάλινες, μεταλλικές και πλαστικές επιφάνειες από λίγες ώρες μέχρι και 9 μέρες και εξουδετερώνονται με αντισηπτικά πολύ σύντομα (π.χ. χλωρίνη). Είναι ευνόητο, λοιπόν, ότι όλοι μας είμαστε υποψήφιοι να μολυνθούμε, αν δεν υπακούμε στις συμβουλές των υπεύθυνων και συμπεριφερόμαστε ξεχνώντας την προσωπική και κοινωνική ευθύνη που πρέπει να μας διακρίνει.
Δεν πρέπει να κάνουμε χειραψίες, να αγκαλιαζόμαστε, να φιλιόμαστε και πρέπει να αποφεύγουμε τις συναθροίσεις, όπως και τις συναντήσεις με ηλικιωμένους. Μπορεί να μη φαίνονται όλα αυτά ευγενικά αλλά πράττοντας έτσι σίγουρα είμαστε περισσότερο αλτρουϊστές, γιατί δεν κοιτάμε «την πάρτη μας», αλλά βάζουμε «φράγμα» με το σώμα μας στον ιό για να μην περάσει σε άλλα σώματα. Αυτό επιτυγχάνεται με την κοινωνική απομόνωση που επιβάλλουμε στον εαυτό μας, καθώς αφαιρεί από τον ιό τους δρόμους για να φτάσει στο κοινωνικό σύνολο.
Εφαρμόζουμε σχολαστικά μέτρα ατομικής υγιεινής, πλένουμε καλά τα χέρια μας με σαπούνι ή αντισηπτικό για τουλάχιστον 20΄΄. Δεν ακουμπάμε με τα χέρια το πρόσωπο, τη μύτη, τα μάτια και βήχουμε σε μαντίλι που το πετάμε στον κάδο ή βήχουμε στον αγκώνα μας και σίγουρα όχι στην παλάμη μας.
Ο αυτοπεριορισμός όλων μας το επόμενο διάστημα είναι πολύ σημαντικός. Κάτι που θα μάθουμε από όλη αυτή την εμπειρία, είναι πως μικρές και μεγάλες απολαύσεις της ζωής, από τον καθαρό αέρα, το να πιούμε τον καφέ και το κρασάκι με τους φίλους, το να πάμε στη δουλειά ή στο θέατρο, είναι δώρα που αξίζουν. Όπως είπε και μια Ιταλίδα, «όταν τελειώσει αυτός ο εφιάλτης, θα κάνω τραπέζι κάθε μέρα για συγγενείς και φίλους στο σπίτι».
Αν πορευτούμε τις μέρες αυτές της επιδημίας, όπως λέει ο εξαίρετος λοιμωξιολόγος Σ. Τσιόδρας,
με το σκεπτικό όχι ότι δεν έχουμε τον ιό και προφυλασσόμαστε αλλά ότι τον έχουμε και δε θέλουμε να τον μεταδώσουμε, σίγουρα τα αποτελέσματα θα είναι καλύτερα.