Η κρίση αυτή, η διεθνής αλλά και η Ελληνική κυρίως που μας ενδιαφέρει περισσότερο, θα παράξει και εδώ στο κοντινό μέλλον, νέες εκφράσεις στις ήδη υπάρχουσες ιδεολογίες. Κυρίως όμως θα δημιουργήσει και εδώ ότι συζητείται ευρέως σε όλη την Ευρώπη, την ανάγκη να αμβλυνθεί η δημιουργία δημοκρατικού ελλείμματος που παρήχθη και διογκώθηκε επικίνδυνα με την επιβολή ηγεμονικών πρακτικών, χωρών εναντίον χωρών αλλά και κρατών εναντίον των πολιτών. Σε απλά λόγια δημιουργείται η αδήριτη ανάγκη για πραγματική και όχι κατ επίφαση Δημοκρατία.
Ποιος από εμάς πιστεύει ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί δεν λύγισαν, δεν υποχώρησαν μπροστά στην λαίλαπα της κρίσης; Ποιος από εμάς δεν πιστεύει ότι χρειαζόμαστε εδώ και τώρα περισσότερη δημοκρατία; Ποιος πολίτης δεν εμπνέεται από την ισονομία και την ισοπολιτεία, που έφτασε να γίνει σήμερα η ισονομία και η ισοπολιτεία μόνον των ισχυρών και εδώ βλέπουμε γνωστά παραδείγματα δικαστές, ένστολους, μεγάλους φοροφυγάδες που δεν ελέγχονται ποτέ, ενώ ο μικροσυνταξιούχος πάει φυλακή για 500 ευρώ;
Πιστεύω ότι ο πρόεδρος και το Π.Σ του κόμματος μας προτείνοντας μεταξύ άλλων και το όνομα Δημοκρατική Παράταξη, μας προσφέρει την μοναδική ευκαιρία να πάμε πέρα από τις τετριμμένες συζητήσεις . Εγώ το παίρνω ως οραματική πρόταση και λέω να πάμε ακόμα πιο μπροστά και ανεξάρτητα αν μιλήσουμε για Δημοκρατική Παράταξη ή Δημοκρατικό Κόμμα, να πάμε σε κόμμα που έχει κοινωνική ευαισθησία και περιφρουρεί την δημοκρατία όχι στους τύπους αλλά στην ουσία και πείθει γι αυτό τον πολίτη που στέκεται μπροστά στον δικαστή διεκδικώντας το δίκιο του, ή μπροστά στον εργοδότη του διεκδικώντας την αξιοπρέπειά του, το δικαίωμα στην εργασία.
Τι θέλω να πω; Ότι η πολιτική που είναι οραματική κατά κανόνα πρέπει να είναι μπροστά από τις εξελίξεις και να χαράζει δρόμους που η Κοινωνία θα αγκαλιάζει γιατί θα την οδηγούν στην ευημερία αυτής της νέας εποχής.
Μάθαμε πολλά από την κρίση και πρέπει να αποδείξουμε ότι μπορούμε να πάμε πλέον παρά πέρα.
Μάθαμε ότι υπάρχουν υποχρεώσεις του κράτους απέναντι στους πολίτες τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, αλλά και ότι ήταν στρεβλός ο τρόπος που περιφρουρούσαμε στο πλαίσιο αυτών των υποχρεώσεων τα εργασιακά μας δικαιώματα, με αποτέλεσμα με την πρώτη μεγάλη δυσκολία να ανοίξει η Κερκόπορτα των σαρωτικών επώδυνων αλλαγών.
Μάθαμε όμως και ότι το κράτος δεν υπήρξε καλός θεματοφύλακας της λαϊκής περιουσίας που δεν αποτιμάται μόνον στην ακίνητη περιουσία ή στους φυσικούς του πόρους. Περιουσία του κράτους είναι και τα μυαλά των πολιτών που δεν τους παρείχαμε τα στοιχειώδη μπορώ να πω, για να μείνουν εδώ και να μεγαλουργήσουν και μεταναστεύουν με ανησυχητικούς ρυθμούς γεωμετρικής προόδου.
Μάθαμε ότι δεν πρέπει να επιστρέψουμε ποτέ στο μοντέλο της τεχνητής ευμάρειας του κρατικοδίαιτου επιχειρηματία που με πολύ εύκολο τρόπο μετέτρεψε το δημόσιο χρήμα σε άπειρες offshore και πρόσθεσε μόνον ένα ακόμα νούμερο στις γνωστές λίστες των φοροφυγάδων όπως η λίστα Λαγκάρντ για παράδειγμα.
Όλα αυτά γιατί; Γιατί πάψαμε να έχουμε όραμα και πάψαμε να πιστεύουμε στις αρχές που εμείς κάποτε σαν ΠΑΣΟΚ, είχαμε θέσει ως συμβόλαιο με τον Λαό.
Και η αλήθεια είναι σκληρή συντρόφισσες –οι.
Το κόμμα μας δυστυχώς δεν είναι ελκυστικό και το πολιτικό προϊόν που παράγει, πολλές φορές δεν ‘’πουλάει’’.
Χρειαζόμαστε όραμα λοιπόν.
Χρειαζόμαστε τόλμη.
Χρειαζόμαστε πυγμή, πολιτική πυγμή για μεγάλες ανατροπές.
Χρειαζόμαστε πριν από οποιαδήποτε συζήτηση μετεξέλιξης του χώρου, την δημιουργία του νέου πολιτικού οράματος αυτής της γενιάς.
Χρειαζόμαστε το νέο Κοινωνικό συμβόλαιο του χώρου μας που θα απευθύνεται σε όλους, ή τουλάχιστον στο μισό του πληθυσμού της χώρας που έχει τον δικό μας τρόπο σκέψης και δεν πρέπει να τον χαρίσουμε σε κανένα άλλο κόμμα ή ευκαιριακό κομματικό σχηματισμό.
Χρειαζόμαστε ένα κόμμα του ρεαλισμού και της ευρωπαϊκής προοπτικής που θα εμπνεύσει εκ νέου τη νέα γενιά, την αναδυόμενη επιχειρηματικότητα, την εξωστρεφή αντίληψη και τις σύγχρονες τεχνολογικές και επιστημονικές τάσεις.
Χρειαζόμαστε ένα όραμα, ένα οραματικό κόμμα που δεν ζητάει να γίνει μια συνιστώσα ενός νέου κυβερνητικού συνδυασμού, αλλά η βασική πολιτική δύναμη που θα πρωτοστατεί στα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας τις επόμενες δεκαετίες.
Γιατί ή θα αλλάξουμε μόνοι μας, ή αλλιώς θα μας προσπεράσει και θα μας αλλάξει με κάτι άλλο, η κοινωνία.