Πραγματικά, τα κορίτσια με τη νίκη τους νομίζω ότι όχι μόνο άλλαξαν την ψυχολογία όλων των Ελλήνων, αλλά πέρασαν και σημαντικά μηνύματα προς όλους τους Έλληνες, ιδιαίτερα αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνούν όλοι. Με την πράξη τους, έγιναν τα κορίτσια της ελπίδας, του ενθουσιασμού, της αισιοδοξίας και έδωσαν σε όλους μας περηφάνια και κουράγιο. Το έχουμε ανάγκη αυτές τις μέρες. Πάρα πολύ. Και βεβαίως νομίζω ότι περνούν και ένα άλλο μήνυμα προς όλους μας, να έχουμε την αυτοπεποίθησή μας, να έχουμε την πίστη μας. Και τελικά θα τα καταφέρουμε και εμείς, ως Ελλάδα, ως Έλληνες πολίτες, να βγούμε από αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάμε.

Σε μία Ελλάδα η οποία είναι απογοητευμένη, σε μια Ελλάδα με τους πολίτες φοβισμένους για το αύριο, με νέα παιδιά να σκέφτονται το δρόμο της ξενιτιάς στην Αυστραλία, στη Γερμανία, ακόμα και σε γειτονικές χώρες, όπως η Βουλγαρία, σε μια γενιά που φαίνεται ότι απελπίζεται, τα κορίτσια αυτά έστειλαν το μήνυμα ότι μπορούμε ακόμα να έχουμε δικαίωμα στο όνειρο, μπορούμε να ελπίζουμε και έχουμε ακόμα τη δυνατότητα να ονειρευόμαστε. Αυτό το μήνυμα είναι πιο σπουδαίο από το χαμόγελο και την υπερηφάνεια που μας χάρισαν.

Βεβαίως. Για αυτό και στην αρχή είπα πως είναι τα κορίτσια της ελπίδας, ιδιαίτερα για τη νέα γενιά, που δυστυχώς τα πράγματα είναι έτσι όπως τα είπατε προηγουμένως. Πάρα πολλοί νέοι φεύγουν ή σκέφτονται να φύγουν από την Ελλάδα, διότι η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη για αυτούς και αυτό πρέπει να το δούμε εμείς οι μεγαλύτεροι. Γιατί, δυστυχώς, εμείς τη διαμορφώσαμε έτσι. Και τα παιδιά αυτά, με τη νίκη τους, με την παρουσία τους στους αγώνες που έδωσαν, νομίζω ότι δίνουν σε όλους ελπίδα, σε όλους τους νέους, ότι θα τα καταφέρουν, αρκεί να προσπαθήσουν.

Αισθάνεστε την ανάγκη, ως βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, ως πολίτης που συμμετέχετε στα κοινά του τόπου σας, να ζητήσετε συγγνώμη από αυτά τα νέα παιδιά;

Σίγουρα αισθάνομαι την ανάγκη και το εκφράζω όπου μου δίνεται η ευκαιρία. Κάνω την κριτική μου απέναντι στους νέους ανθρώπους. Δυστυχώς, αυτή η κοινωνία στην οποία ζουν σήμερα και μέσα από την οποία λείπουν και η ελπίδα και η αξιοκρατία και η πίστη και η αισιοδοξία, είναι μία κοινωνία που τη διαμορφώσαμε εμείς οι μεγαλύτεροι. Και τα νέα τα παιδιά, τα δικά μας τα παιδιά, δεν οφείλουν σε τίποτα να πληρώνουν τα δικά μας λάθη. Δυστυχώς, όμως, η πραγματικότητα είναι αυτή.

Θα θέλαμε, οι πολίτες, από τη στιγμή που δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο, μία εκκωφαντική συγγνώμη από τους πολιτικούς, κάτι που δεν ακούγεται συχνά.

Νομίζω ότι τη συγγνώμη πρέπει να τη ζητήσουμε όλοι, πρώτα και κύρια οι πολιτικοί. Αλλά και εμείς, αν βγάλω τον εαυτό μου από τη θέση αυτή του πολιτικού, και ως γονείς που είμαστε, πρέπει να ζητήσουμε συγγνώμη. Γιατί πραγματικά δεν κάναμε τίποτα ουσιαστικό που να δίνει προοπτική στους νέους ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια. Καιρός είναι μέσα από αυτή την κρίση να ανασκουμπωθούμε όλοι και να πάρουμε αποφάσεις, να ενεργοποιηθούμε όσο μπορούμε περισσότερο για να βγάλουμε από το αδιέξοδο αυτό τα νέα παιδιά.

Μιλήσαμε για την Ελλάδα της νίκης, της ελπίδας και της αισιοδοξίας. Θα σας προσγειώσω, όμως, τώρα ανώμαλα στην Ελλάδα της κρίσης. Διαβάζουμε σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων για επιδόματα, περικοπές, συγχωνεύσεις, ανθρώπους που μένουν στο δρόμο, ανθρώπους που χάνουν χρήματα από τις δουλειές τους. Θα ήθελα να μου πείτε στο Κιλκίς, πώς θα βγείτε σε λίγο να δείτε ανθρώπους, να σφίξετε χέρια, τι θα τους πείτε; Πώς θα περάσετε αυτά τα μέτρα, πώς θα τους εξηγήσετε και θα τους πείσετε ότι όλα αυτά τα μέτρα είναι αναγκαία;

Επειδή μιλήσατε για την κρίση προηγουμένως, σε σχέση και με τους ιδιοκτήτες ταξί. Πραγματικά, είναι η μια πλευρά αυτή της κρίσης. Θα ήθελα να πω δύο κουβέντες για τους ιδιοκτήτες ταξί και μετά θα απαντήσω και στο άλλο ερώτημα. Πιστεύω ότι γρήγορα πρέπει να ανατραπεί αυτή η υπάρχουσα κατάσταση η οποία δημιουργεί τεράστια προβλήματα. Τα ζούμε και στην Αθήνα, τα ζούμε και στην περιφέρεια με τον τουρισμό, με τους ανθρώπους της περιφέρειας που δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν. Νομίζω ότι πρέπει, μετά από τη συζήτηση που έγινε και δίνοντας περιθώριο στους ιδιοκτήτες ταξί μέχρι τις 20 Αυγούστου και σε όλους τους άλλους φορείς να φέρουν προτάσεις, να αρχίσει μία συζήτηση ελεύθερη.

Οι ιδιοκτήτες έχουν εκφράσει τις θέσεις τους. Μακάρι να λυθεί το θέμα.

Η άλλη εικόνα της κρίσης, δυστυχώς, είναι η εικόνα η πραγματική που βγήκε μέχρι τώρα και βγαίνει σιγά σιγά. Είναι, δηλαδή, τα σημεία εκείνα τα οποία είχαν να κάνουν με όλον τον κρατικό μηχανισμό και πώς ήταν οργανωμένη η δομή του κράτους, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν σε ΔΕΚΟ και σε υπηρεσίες υπεράριθμοι στο χώρο της δουλειάς τους δημόσιοι υπάλληλοι. Και τώρα, στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης που γίνεται, σαφώς υπάρχουν τεράστια προβλήματα που πολλές φορές δεν χρωστούν τίποτα αυτοί να τα πληρώσουν.

Αυτό το λέμε όλοι. Ποιος ευθύνεται, όμως, για αυτή την υπερδιόγκωση του δημόσιου τομέα; Ποιος έβαλε τα παιδιά των φίλων, των κομματικών στελεχών, ποιος τα ενέταξε στο δημόσιο τομέα και τους είπε ότι εδώ είναι η Ελλάδα που πραγματικά μπορούμε να την «αρμέξουμε»;

Η ευθύνη είναι διαχρονική και είναι όλων των πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες τα τελευταία χρόνια διοικούσαν την Ελλάδα. Επίσης, σημαντικό είναι ότι, επειδή και οι πολιτικοί δεν λειτουργούσαν στο πλαίσιο της αξιοκρατίας, αλλά πολλές φορές ενέργειές τους, μόνο και μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους, έγιναν με χαρακτήρα ιδιοτέλειας, έχει δημιουργηθεί όλο αυτό το συνονθύλευμα, θα το πω εγώ, του κρατικού μηχανισμού και της κρατικής διοίκησης, που δυστυχώς, αντί να πάει την Ελλάδα μπροστά, την πήγε πίσω. Και σήμερα που φτάσαμε σε αυτή την κρίση, ήρθε ο λογαριασμός για να τον πληρώσουμε. Αυτό γίνεται.

Το θέμα είναι ότι δεν τον πληρώνουν ισομερώς όλοι. Και εδώ υπάρχει ένα ζήτημα τεράστιο σε σχέση με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ότι ο πολίτης αισθάνεται ότι δεν πληρώνουν, δεν καταβάλλουν ισομερώς όλοι όσοι πραγματικά θα έπρεπε να πληρώσουν για την έξοδο της χώρας από την κρίση.

Αλήθεια είναι αυτό και νομίζω ότι το έχουμε εντοπίσει όλοι αυτό το σημείο. Ότι δεν μπορεί οριζόντια να πληρώνουν όλοι. Πρέπει να πληρώσουν αυτοί που πραγματικά έχουν, αυτοί που πραγματικά έπρεπε να πλήρωναν, γιατί έχουν χρήματα, αλλά τα χρήματά τους τα έβγαζαν στο εξωτερικό, αυτοί που φοροδιέφευγαν συνεχώς όλα αυτά τα χρόνια. Νομίζω ότι χρέος της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ είναι πολύ σύντομα, μέσα και από την αλλαγή του φορολογικού νομοσχεδίου, να προχωρήσουμε και τελικά να βρούμε αυτούς τους ανθρώπους για να πληρώσουν αυτοί που έχουν και όχι οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί.

Διαβάζουμε ότι ο κ. Φλωρίδης κινείται προς την κατεύθυνση ίδρυσης ενός ομίλου προβληματισμού. Τι σημαίνει αυτό; Πώς το ερμηνεύετε πολιτικά;

Έχει γίνει μία συγκέντρωση και διάλογος διαφόρων στελεχών από όλη την Ελλάδα, κυρίως βέβαια από τη βόρεια Ελλάδα, στο Φιλίππειο ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης, όπου συμμετείχε και ο κ. Φλωρίδης. Βγαίνουν δύο στοιχεία από αυτή τη συγκέντρωση. Βγήκαν τουλάχιστον. Αυτό που ακούστηκε και ανακοινώθηκε είναι ότι πρόκειται για έναν όμιλο προβληματισμού μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Άρα, αν είναι έτσι και είναι ένας χώρος όπου θα προωθείται ο διάλογος, νομίζω ότι βοηθάει και δεν βλάπτει. Αλλά εδώ τουλάχιστον, στο χώρο του Κιλκίς, ακούγεται ότι υπάρχει και η σκέψη να δημιουργηθεί κάποιος φορέας, δεν ξέρω ακριβώς τι, της εθνικής συναίνεσης, έτσι ακούγεται εδώ, το οποίο βέβαια, αν είναι αλήθεια και αν έτσι προχωράει, δεν έχει να κάνει με όμιλο προβληματισμού. Έχει να κάνει, μάλλον, με δημιουργία άλλου πολιτικού χώρου, το οποίο είναι πολύ διαφορετικό και με το οποίο δεν συμφωνώ καθόλου.

Βγάλατε και είδηση. Εθνική συναίνεση;

Φορέας εθνικής συναίνεσης.

Δηλαδή, λέτε ότι μπορεί να είναι ο προάγγελος ενός κόμματος;

Ναι. Ίσως κάποιος φορέας ο οποίος δεν θα έχει μόνο μέλη και φίλους του ΠΑΣΟΚ. Θα έχει και από τον ευρύτερο πολιτικό χώρο. Αυτό ακούγεται εδώ, αλλά δεν ξέρω ποιο από τα δύο ισχύει. Αν είναι το πρώτο και ισχύει και είναι όμιλος προβληματισμού, νομίζω ότι είναι ένα στοιχείο το οποίο μπορεί να βοηθήσει και όχι να προβληματίσει. Αν είναι, όμως, το δεύτερο, εμένα, τουλάχιστον, με προβληματίζει.